Dağların güzide zirvelerinde açan karanfillerimiz halkımızın, yoldaşlarının yüreğinde yeniden çoğaldılar. Acılı, hüzünlü, öfkeli, coşkulu bir buluşmaya, kucaklaşmaya, yoldaşlaşmaya vesile oldular. Ellerimizi kavrayıp gözlerimizin içine doğan bakışlarıyla yüreğimize bir kez daha gülümsediler. Dinleyen, anlayan, yol gösteren bilgelikleriyle dağarcığımıza yeniden düştüler. Zifiri karanlığın içinde tırmandıkları zirvelerden süzülerek çiçeklerle taçlandırılmış düzlüklere indiler. İsyanla kodlanmış adlarının yazıldığı başucu taşlarıyla ellerini tetikten çekmeyenlere siper oldular.
Yaşam, beşler için özgürlüğe tüketilen vakit, umudun avuç avuç içirilmesi eylemiydi. Mustafa Suphilerden, Kaypakkayalara uzanan büyük ve keskin kalkışmanın geleceğe bağlanan son halkasıydılar. Sessizliği direnişleriyle parçalayan komünist kadınların takipçileri, devrimin ve halk savaşının kızıl gülleriydiler. Onların toprak altında boğulan nefesi, karı eriten tenleri büyük bir isyan patlaması, kardelenlerin fışkırmasıydı.
Şimdi kızıl bayraklara sarılmış naaşları savaş siperlerinden alınarak kadın mangalarının omuzlarında sonsuzluğu uğurlanıyor. Cenaze alayının önünde, safları tahkim ediyorlar yeniden. Ellerini tuttukları kadınları kavgada birleştiriyor, öfkelerini, sınıf kinlerini, azimlerini ve kararlılıklarını kamçılıyorlar. Savaşa çağırıyorlar. Yüzlerce kadının omuzlarına dokunuyor, devrimin ağır yükünü ve sorumluluklarını devrediyorlar sessizce. Mahşeri kalabalığın içinde yerine getirilmesi gereken görevleri fısıldıyorlar kimseye hissettirmedin bir bir. Kadın mangaları omuzlarına bindirilmiş ağır yükün sorumluluğuyla bir gerilla düzeninde yol alıyor. Beşlerin izinde ve öncülüğünde tereddütsüz yürüyor kadınlar dağlara doğru.
Yürüyüş boyunca tek tek odaklanıyorlar gözlerimize, tanıdıklarımızın bakışları güçlü bir mıknatıs gibi kilitleniyor. İçten, sıcak, keskin ve kararlı gözleriniz gözlerimizde, biz hep izinizde yürüyor olacağız.
Bir yoldaşınız
